Ο ΝΟΝΟΣ

Για εκείνους που ξέχασαν ή που δεν ξέρουν 21 Απριλίου 2009, 14:15 Πολύβιος Κανές
Ήταν πέντε και μισή το πρωί, Μεγάλη Παρασκευή, τα σχολεία έκλειναν, όταν κτύπησε το τηλέφωνο. Ασυνήθιστα πράγματα. Σούσουρο και οι γονείς να σιγοψιθυρίζουν. «Άνοιξε το ραδιόφωνο» είπε ο φίλος από την άλλη άκρη του σύρματος. Στρατιωτικά εμβατήρια και εκείνη η απεχθέστατη φωνή του εκφωνητή: «Λόγω της εκρύθμου καταστάσεως ο Στρατός ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας». Είχε ξημερώσει για τα καλά όταν καβάλησα το ποδήλατο για να κατευθυνθώ προς τις δύο στρατιωτικές βάσεις, που τότε ήταν εγκατεστημένες στο Φαληρικό Δέλτα. Ψυχή στους δρόμους. Πού και πού ένα στρατιωτικό όχημα της Αεροπορίας πέρναγε με ταχύτητα από την τότε λεωφόρο Ποσειδώνος. Με ορθοπεταλιά έφθασα στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις... Ένας ένστολος με κράνος μου είπε να γυρίσω στο σπίτι αμέσως. Έκανα μία στροφή και αντίκρισα ένα βαρύ όχημα να είναι σταθμευμένο στη νησίδα του Φαληρικού Δέλτα, μπροστά από τον Ιππόδρομο. Δεκατριών χρόνων παιδάκι. 21η Απριλίου 1967. Ο Στρατός είχε αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Τις επόμενες ημέρες θα αποτυπωνόταν στον εγκέφαλο μας η χροιά της φωνής ενός γελοίου αρλεκίνου, κάποιου Γιώργου Παπαδόπουλου, Συνταγματάρχη, και των άλλων δύο, ενός Μακαρέζου και ενός Παττακού. Φιγούρες από «Μάπετ σόου», μόνο που αυτές οι φιγούρες ακουμπούσαν με το δάκτυλό τους την σκανδάλη του περιστρόφου τους. Η Ελλάδα έμπαινε εκείνη την ημέρα στον «γύψο» έως το καλοκαίρι του 1974. Επτά χρόνια Χούντας, πόνου, εξορίας, φυλακών, βασανιστηρίων. Επτά χρόνια, που εκκόλαψαν τους μετέπειτα «Νταβατζήδες» της κοινωνίας, τους κατασκευαστές, τους νεόπλουτους, τα νέα τζάκια. Επτά χρόνια, που οδήγησαν στο κυπριακό δράμα. Μία επταετία, που απομόνωσε τη χώρα και επέτρεψε σε κάθε λογής αμόρφωτους, απολίτιστους, βάρβαρους νεοελληναράδες να απολαύσουν το δημιούργημά τους με το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Η Ελλάδα είχε περάσει την επώδυνη περίοδο προσαρμογής, μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο που έληξε το 1949, με την ήττα των μισών και την νίκη των άλλων μισών. Η χώρα αποτελούσε στίβο άθλησης των αμερικανών νεοκατακτητών, με τους Έλληνες κυβερνήτες να ασχολούνται με την μεθοδική εξουδετέρωση των προοδευτικών πυρήνων της Κοινωνίας. Στην Μακρόνησο στέναζε η Κοινωνία και στις φυλακές αγκομαχούσαν οι ηττημένοι. Εκτελέσεις και πάλι εκτελέσεις, και εξορίες στο νησιά, στον Άι Στράτη. Η επαρχία ερημωμένη από δύο πολέμους, τον Β΄ Παγκόσμιο και μετά τον Εμφύλιο. Στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη του '50 η Ελλάδα προσπαθούσε να επιβιώσει. Κάτι άλλαζε, ωστόσο, σε πείσμα των καιρών και των μισαλλόδοξων. Μία γενιά ερχόταν με συνθήματα για την Παιδεία, με το 114 και βεβαίως για τον αγώνα ανεξαρτησίας της Κύπρου από τον εγγλέζικο βραχνά. Οι φοιτητές έβγαιναν στους δρόμους. Οι προοδευτικές οργανώσεις άρχισαν να ξεφυτρώνουν. Κάποιες προσωπικότητες ξεχώριζαν. Κάποιοι καλλιτέχνες τολμούσαν. Ποιητές κατέγραφαν και γραφιάδες κατήγγειλαν. Το 1963 στην Θεσσαλονίκη ο Λαμπράκης πέφτει νεκρός από το κτύπημα ενός ροπάλου, που το κρατούσε ένας γνωστός παρακρτικός της Ασφάλειας. Ο θάνατός του δίνει το σύνθημα. Θα ακολουθήσει ο Πέτρουλας, που σκοτώνεται από την Αστυνομία σε διαδήλωση στο Κέντρο της Αθήνας. Ο Κ. Καραμανλής έχει αποχωρήσει από το προσκήνιο και έχει καταφύγει στο Παρίσι. Ο Γεώργιος Παπανδρέου κερδίζει τις εκλογές. Η Ελλάδα ανασαίνει. Ο κόσμος απαιτεί. Ο Κ. Μητσοτάκης αποστατεί. Η Κυβέρνηση πέφτει. Η Κοινωνία κατεβαίνει στους δρόμους και καταριέται την Βασιλεία και τους Βασιλείς. Ο Βασιλιάς Παύλος έχει πεθάνει, ο νεαρός Κωνσταντίνος στέφεται Βασιλέας και στα Ανάκτορα κυβερνά μία μορφή «Μάπετ σόου» μεγάλης επικινδυνότητας: η Βασιλομήτωρ Φρειδερίκη. Οι εποχές είναι περίεργες. Ο Ψυχρός Πόλεμος, ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης είναι στο φόρτε του. Στη Μέση Ανατολή ετοιμάζεται η «Μεγάλη Ανατροπή» με το Ισραήλ να μεθοδεύει την τελική του επίθεση (όπως νόμιζε) κατά των Αράβων. Στην Κύπρο τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Τα γεγονότα της Κοκκίνου με τους τουρκοκύπριους νεκρούς από τις σφαίρες των ακροδεξιών ελληνοκυπρίων ξυπνά την Άγκυρα, που μεθοδεύει πια και αυτή την «τελική λύση». Από τις αρχές της δεκαετίας του '50 έχει συσταθεί μία παραστρατιωτική οργάνωση, ο «ΙΔΕΑ». Σε αυτήν «στρατοπεδεύουν» τα ακροδεξιά στοιχεία, στρατιωτικοί και πολιτικοί. Ο Γιώργος Παπαδόπουλος. Οι Μακαρέζοι και οι Παττακοί γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν στα σπλάχνα αυτής της οργάνωσης. 1967. Η Ελλάδα στους δρόμους. ‘Έχουν προκηρυχθεί εκλογές. Το Παλάτι κινείται να ανατρέψει την δημοκρατική τάξη. Οι Στρατηγοί ετοιμάζουν πραξικόπημα. Μερικοί συνταγματάρχες επιχειρούν να προλάβουν την εφαρμογή των σχεδίων του παλατιού και των ανώτατων στελεχών του Στρατού. Τα καταφέρνουν. Η Κοινωνία πιάνεται στον ύπνο. Η Αριστερά επίσης. Τα ξερονήσια γεμίζουν από προοδευτικούς εξόριστους. Ο Θεοδωράκης τραγουδά απομονωμένος εξόριστος στη Ζάτουνα. Στην οδό Μπουμπουλίνας, πάνω στην ταράτσα, εξολοθρεύονται ψυχές δημοκρατικών ανθρώπων από βασανιστές με πρόσωπο και ονοματεπώνυμο. Μία λέξη σιγοψιθυρίζεται: «Φάλαγγα»... Ο εφιάλτης θα κρατήσει επτά χρόνια. Η κυπριακή τραγωδία θα λειτουργήσει σαν καταλύτης. Η Χούντα πέφτει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ξανάρχεται. Η περίοδος της Μεταπολίτευσης θα αρχίσει με τους καλύτερους οιωνούς. Αναγνωρίζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Η κοινωνία δηλώνει με ανακούφιση πως η εθνική συμφιλίωση είναι γεγονός. Έρχεται σιγά σιγά η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, ο Ανδρέας Παπανδρέου μεσουρανεί, η χώρα αλλάζει. Αυτοί που ήταν παιδιά το 1967 είναι πιά μεσήλικες και πολλοί δεν θέλουν να θυμούνται. Η νέα γενιά δεν έχει αναφορές. Είναι το αντίτιμο της λήθης, αλλά λαός που ξεχνά αυτοκτονεί. Κοινωνία που λησμονεί αργοπεθαίνει. Αν ο πόλεμος είναι το μεγάλο κακό, ο εμφύλιος τότε είναι το απόλυτο κακό. Ο φασισμός είναι το μέσον, το όχημα. Η Ελλάδα από το 1940 έως και το 1974 βίωσε την απόλυτη βαρβαρότητα. Το ξεπέρασε και κάποια στιγμή νόμισε πως δεν υπάρχουν πια βάρβαροι. Ο ποιητής έχει προειδοποιήσει όμως. Οι βάρβαροι δεν τελειώνουν ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί κάπου και θα τους περιμένουμε. pigi---zougla.gr